Η πρώτη μου δουλειά ήταν σε ένα γραφείο Δημοσίων Σχέσεων. Μάλλον όχι σε «ένα» αλλά ΣΤΟ γραφείο Δημοσίων Σχέσεων της εποχής (1992). Ήμουν 23 και η αφεντικίνα μου ήταν ένα πλάσμα χαρισματικό. Ήταν η Καλύτερη. Είχε τα πιο όμορφα μάτια που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Ήταν σαν να σε χάιδευαν όταν σε κοιτούσε. Υπέρκομψα ντυμένη, πάντα νηφάλια όταν το σύμπαν κατέρρεε γύρω μας, μέσα σε όλα, πρώτη σε όλα. Δεν δίσταζε να χώσει τα τακούνια των Ferragamo παπουτσιών της στο γκαζόν και να τραβήξει ή έστω να προσπαθήσει να τραβήξει ΜΟΝΗ της ένα πιάνο με ουρά για να βγει πιο ωραίο στις φωτογραφίες μιας εκδήλωσης. Αυτό το τελευταίο το έχω δει με τα μάτια μου!!
Άντεξα ένα χρόνο και κάτι μήνες. Εγώ και οι Δημόσιες Σχέσεις… καμία σχέση!! Όμως έμαθα πολλά. Πάρα πολλά!!
Τα χρόνια πέρασαν και παραβρέθηκα σε πολλές εκδηλώσεις. Ασυναίσθητα τις έκρινα και το αποτέλεσμα σπάνια με ικανοποιούσε. Βλέπετε είχα μαθητεύσει δίπλα στην Καλύτερη.
Την Κυριακή που μας πέρασε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Λουτρακίου μου έκανε την τιμή να οργανώσει μια εκδήλωση για την πρώτη επίσημη παρουσίαση του βιβλίου μου. Η εκδήλωση ήταν απλά άψογη. Κοιτούσα γύρω μου και δεν πίστευα πως μία αγαπημένη παρέα ανθρώπων είχαν οργανώσει τόσο τέλεια τα πάντα. Και τότε θυμήθηκα κάτι που μού είχε πει η Καλύτερη.
«Οι Δημόσιες σχέσεις δεν χρειάζονται ανθρώπους με περγαμηνές για να εκπονηθούν. Χρειάζονται ανθρώπους με μεράκι, πάθος και αγάπη!»
Με ένα ακόμα τεράστιο ευχαριστώ στον «Πολιτιστικό Σύλλογο Λουτρακίου» και στους αγαπημένους ανθρώπους που πλαισίωσαν την εκδήλωση.
Για να δείτε τις φωτιογραφίες σε κανονικό μέγεθος, κάντε απλά αριστερό κλικ πάνω τους.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου